O encontro, esta vez co público que acudiu á presentación na libraría Couceiro, comenzou con unha pregunta do autor: “Porqué mais libros sobre Siza?” Manel Somoza lanzou a pregunta, acaso estaba xa na cabeza de algún dos presentes, e respostou: “Hai moita bibliografía feita desde a emoción que produce a contemplación da súa obra pero pouca desde o análisis do feito de proxectar”.
Recoñeceu Somoza que a primeira resposta veu do autor do limiar, Tomàs Llorens. “O análisis de Llorens aporta claves importantes respecto á obra de Siza. O seu limiar foi a primeira alegría e a primeira aportación aos obxectivos do libro”, xerar reflexión e abrir a posibilidade de entender a obra a través das conversas. Llorens señala no seu texto que Siza consegue unha continuidade no fío da historia da arquitectura. Somoza retomou a idea e insistiu en que “a arquitectura non ten que facer aventuras, ten que responder á sociedade na que está inserida”.
Álvaro Siza, chegado de Porto para a presentación e para clausurar esa tarde o congreso de arquitectos que se estava a celebrar na cidade, explicou que durante as conversas él e mais o autor falaron de todo, “non só de arquitectura”, e esqueceron que o obxectivo era unha publicación. “Eu expresei ideas miñas sobre a arquitectura que agora se poderá ver se son boas ou malas, según os lectores”. E engadiu que “no libro hai moitas cousas dispersas, mais recordo unha liña de continuidade implícita nas preguntas”.
Referiuse Siza tamén ao limiar do libro:“O Tomàs Llorens fixo unha belísima introducción na que fala sobre todo de iso, de continuidade. Na arquitectura hai momentos históricos nos que a necesidade de ruptura parece mais evidente, pero os camiños da arquitectura son forzosamente camiños de continuidade”, señalou Siza.
Falou tamén dos seus proxectos en Santiago e dos seus primeiros recordos da cidade. Da beleza do xardín de Bonaval, que estava en ruínas pero intacto cando recibiu o encargo de facer o COAG. “A impresión do xardín foi moi importante”, recoñece Siza, que ainda recorda “o medo” que sentiu cando se enfrentou a ese espazo. “Pedíronme que construira o edificio no xardín para que non se vira moito”, seguramente polo medo que sempre suscita a arquitectura contemporánea nas cidades históricas. “Eu tiven que defender a idea de que tiña que vir para adiante, para preservar o xardín”Siza señalou que o de Santiago “foi o primeiro museo que eu construín. Rompeu un periodo durante o que eu era considerado un constructor de vivenda social. Eu sentía que me faltaba outra escala de edificios, e estou agradecido a Compostela por darme esa oportunidade”. Despois veu o proxecto da facultade de Ciencias da Información, que recorda como “un proxecto feliz”.
Pasaban as dúas da tarde cando deixamos a libraría Couceiro camiño da praza do Obradoiro e o Hostal dos Reis Católicos, onde Siza descubríu de neno a arquitectura moderna nas portas de vidro de Cano Lasso. Siza tiña ainda por diante unha longa xornada.
